Jak czas zweryfikował moje poglądy na temat macierzyństwa

Jak tylko dowiedziałam się, że jestem w ciąży, ułożyłam sobie w głowie cudowny plan dotyczący tego, w jaki sposób wychowam moje dziecko oraz jaką będę mamą. Przez 9 miesięcy nie rozstawałam się z książkami, poradnikami na temat macierzyństwa. W końcu musiałam być idealnie przygotowana do nowej roli. I wydawało mi się, że jestem, i że nic mnie nie zaskoczy. Dopiero czas pokazał jak bardzo się myliłam.

Przecież miało być tak pięknie! Po porodzie miałam wrócić do domu z moim ukochanym malutkim dzieciątkiem, które będzie tylko jadło i spało. W rzeczywistości było zupełnie inaczej. W szpitalu musieliśmy zostać dłużej bo młody źle przybierał na wadze. Miałam ogromne kłopoty z przystawieniem go do piersi, a przecież miało być to takie łatwe i piękne. Musiałam dokarmiać go mlekiem modyfikowanym, co w moim idealnym planie, w ogóle nie powinno mieć miejsca.

Po wyjściu ze szpitala, praktycznie przez tydzień Marcelem zajmowała się moja mama (za co jestem jej mega wdzięczna), ponieważ ja byłam tak wymęczona porodem, że sama nie dałam rady nic zrobić. Dzięki niej, udało mi się nauczyć młodego jeść z piersi. Uwierzcie mi, że była to prawdziwa wojna :) Chciałam karmić minimum 6 miesięcy. I co? Kolejny punkt w moim planie legł w gruzach. Nie minęły nawet 3 miesiące, a moje kochane dziecko stwierdziło, że z cyca po prostu jeść nie będzie.

Maluszek na początku większość czasu śpi. Ale nie mój. Marcel większość czasu płakał, a nawet powiedziałabym, że ryczał i darł się w niebogłosy. Przez dobre 4 miesiące męczyły go okropne kolki.

Smoczka miałam nie używać. Ale musiałam, ponieważ w inny sposób nie potrafiłam go uspokoić i położyć spać. Oduczyć smoczka udało mi się gdy Marcel skończył 6 miesięcy, z czego jestem akurat bardzo dumna.

W kwestii zasypiania byłam bardzo zdecydowana na to aby nauczyć dziecko spania w swoim łóżeczku. I to mi się udało. Marcel ani razu nie spał z nami i w wieku 7 msc "wyprowadziliśmy" go z naszej sypialni do swojego pokoju. Gorzej poszło mi z samodzielnym zasypianiem. Miało być tak, że kładę go do łóżeczka, wychodzę z pokoju, a on pięknie i w ciszy idzie spać. To nie wyszło. Muszę być przy nim aż zaśnie i od czasu do czasu pogłaskać po główce.

Biorąc przykład z kilku moich znajomych, bardzo chciałam nauczyć Marcela korzystania z nocnika. Niestety nic z tego nie wyszło. Póki co tylko raz udało nam się "złapać" siku, a nocnik służy mu głównie do zabawy i chowania w nim zabawek. No trudno.. Widocznie jeszcze nie jest gotowy.

W kwestii jedzenia, również miałam jasno określony plan. Dziecko siedząc w swoim foteliku, z wyłączonym telewizorem, bez zabawek miało pięknie samo jeść. Chciałam zastosować metodę BLW. Szybko jednak z tego zrezygnowałam, ponieważ jedzenie zamiast w buzi, lądowało na ziemi. Mimo tego, że mój maluszek naprawdę nie ma problemu z zjedzeniem, to czasem zdarza mi się zagadywać go i pokazywać zabawki, żeby więcej zjadł.

Oczywiście na tym się nie kończy. Lista rzeczy, które robię inaczej niż sobie zaplanowałam, jest naprawdę długa. Dopiero czas zweryfikował większość moich poglądów na temat macierzyństwa i wychowania dziecka. Pokazał mi, że gdy na świat przychodzi dziecko, wszystkie plany idą w odstawkę, a liczy się tylko intuicja. I mimo tego, że czasem dam Marcelowi telefon do zabawy i włączę bajkę, aby w spokoju wypić kawę to uważam, że w dalszym ciągu jestem dla niego najlepszą mamą jaką potrafię.

Pozdrawiam,

Patrycja :*